Balet to szczególny rodzaj sztuki scenicznej, który łączy w sobie taniec, muzykę i sztukę teatralną. Po obejrzeniu spektakli baletowych widzowie doznają niezapomnianych emocji i mają wrażenie, jakby dotknęli czegoś pięknego. W 1968 roku w Łodzi pojawił się festiwal baletowy o nazwie Łódzkie Spotkania Baletowe. Wydarzenie stało się jednym z największych festiwali tanecznych w Polsce. Biennale (wydarzenie odbywające się raz na 2 lata) szybko zyskało popularność – w kolejnych latach do Łodzi przyjeżdżały światowej sławy zespoły baletowe i choreografowie, a sam festiwal zyskał status międzynarodowy – pisze łódzki.eu.
Teatr Wielki założycielem festiwalu
Historia Łódzkich Spotkań Baletowych rozpoczęła się w 1968 roku. Rok wcześniej oficjalnie otwarto w mieście Teatr Wielki, który stał się następcą Opery Łódzkiej (istniejącej w mieście w latach 1954-1966).
Stanisław Piotrowski został pierwszym dyrektorem naczelnym Teatru Wielkiego w Łodzi. To dzięki jego staraniom oraz ówczesnego kierownika baletu Witolda Borkowskiego powstały Łódzkie Spotkania Baletowe.
Przez lata swojego istnienia Teatr Wielki w Łodzi prezentował publiczności szereg światowych premier, w tym klasyczne dzieła operowe i baletowe, musicale i operetki. Ponadto teatr gościł artystów, których nazwiska znane są całemu światu. Gwiazdami na scenie łódzkiego Teatru Wielkiego byli: Barbara Hendriks, Andrea Bocelli, Nicolai Gedda, Jose Cura i inni.
Pierwszy festiwal
Jak zatem wspomniano, w 1968 roku S. Piotrowski i W. Borkowski postanowili, że miejscem Łódzkich Spotkań Baletowych będzie Teatr Wielki.
Głównym celem festiwalu była popularyzacja sztuki baletowej, a także wymiana doświadczeń między artystami reprezentującymi różne style choreograficzne i stosującymi różne techniki taneczne. Łódzkie Spotkania Baletowe stały się także miejscem łączenia klasyki z nowymi trendami w choreografii.
Pierwszy festiwal był dość skromny. W wydarzeniu artystycznym wzięły udział wyłącznie polskie zespoły baletowe. Jedynym zagranicznym gościem festiwalu był balet Opery w Lipsku (Niemcy).
Mimo skromnej skali, wydarzenie stało się prawdziwym ewenementem w życiu artystycznym całej Polski, gdyż kraj ten znajdował się wówczas w strefie wpływów Związku Radzieckiego, a więc również nad życiem artystycznym sprawowana była kontrola państwowa.
Łódzkie Spotkania Baletowe zyskały popularność na całym świecie
Łódzkie Spotkania Baletowe w 1970 roku odbyły się na znacznie większą skalę. Wybitnym gościem artystycznego wydarzenia był balet fenomenalnego francuskiego choreografa XX wieku Maurice’a Béjarta.
Potem impreza znacznie się rozrosła i zaczęła przyciągać do Łodzi kultowych choreografów i znane zespoły taneczne. W różnych latach podczas festiwalu publiczność mogła podziwiać takie produkcje, jak: „Bolero” i „Święto wiosny” Maurice’a Bejarta, „Giselle” i „Śpiącą Królewnę” Matsa Eka, „Krwawe wesele” Antonio Gadesa, “Poskromienie złośnicy” Johna Cranko, „W pokoju na górze”, której autorem stała Twyla Tharp i wiele innych.
Takie legendy baletu, jak: Jorge Donn, Suzanne Farrell, Cristina Hoyos, Alicia Alonso, Maina Gielgud i inne wystąpiły na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi podczas festiwalu. Wspomniane osobowości na zawsze zapisały się w historii baletu.
Gośćmi festiwalu były również znane zespoły baletowe i taneczne, w szczególności Ballet of the 20th Century, brytyjska grupa taneczna Ballet Rambert, holenderska grupa tańca współczesnego Nederland Dans Theatre, zespół taneczny z Israel Kibbutz Contemporary Dance Company, hiszpańska grupa tańca narodowego Ballet Nacional de España Clásico i wiele innych.
Łódzkie Spotkania Baletowe przez lata swojego istnienia stały się największą i najbardziej prestiżową imprezą taneczną w Polsce. Warto zaznaczyć, że jest to również najstarszy festiwal baletowy w kraju. Co 2 lata Łódź zamienia się w stolicę światowego baletu. Mieszkańcy i goście miasta mają okazję zanurzyć się w świecie piękna i magii – świecie, w którym połączyły się taniec, muzyka i teatr.